سیده نصرت‌بیگم امین که به بانو امین شهرت دارد، فقیه، عارف، حکیم و مفسر قرآن مشهور اصفهانی است که با تأیید علماء و مراجع تقلید وقت، به دریافت درجه اجتهاد و روایت نائل می‌شود.

بانو امین ۳۰ خرداد ۱۲۷۴ شمسی در اصفهان به دنیا آمد و در ۱۳ سالگی با پسرعموی خود ازدواج کرد و صاحب ۸ فرزند شد که فقط یکی از آنها زنده ماند.

تحصیلات خود را از پنج سالگی آغاز کرد. در ۱۱ سالگی آموزش زبان عربی، در ۲۰ سالگی علوم دینی و صرف و نحو و در ۳۲ سالگی فقه و اصول را آموزش دید و از ۳۰ سالگی دارای الهامات عرفانی بود.

در سن ۴۲ سالگی و پس از پشت سر نهادن مدارج علمی نزد استادانی چون محمدکاظم شیرازی و عبدالکریم حائری، مؤسس حوزه علمیه قم، سید ابراهیم حسینی شیرازی اصطهباناتی، محمدرضا نجفی اصفهانی، مرتضی مظاهری نجفی اصفهانی اجازه اجتهاد دریافت کرد.

از کتاب‌های او می‌توان به «مخزن اللئالی در مناقب مولی الموالی علی (ع)»، «سیر و سلوک در روش اولیاء طریق سیر سعداء»، «اخلاق و راه سعادت»، «النفحات الرحمانیه»، «الاربعین الهاشمیة»، «معاد یا آخرین سیر بشر»، «روش خوشبختی و توصیه به خواهران ایمانی»، «مخزن العرفان در تفسیر قرآن» اشاره کرد.

وی از چهل سالگی تا پایان عمر به تألیف کتاب، تدریس و پاسخگویی به پرسش‌های دینی و اقدامات فرهنگی و اجتماعی مشغول بود، همچنین تأسیس مدرسه علمیه‌ای به نام مکتب فاطمه (س) که بیش از ۶۰۰ تا ۱۰۰۰ شاگرد در آن پرورش یافتند، از جمله اقدامات ایشان بود.

بانو امین در شب دوشنبه (دوم رمضان ۱۴۰۳ق مصادف با ۲۳ خرداد ۱۳۶۲) درگذشت و پیکرش در بقعه خانوادگی خاندان امین در تخت فولاد اصفهان به خاک سپرده شد.