میان روضه و گریه ناگهان به این فکر میکنم آیا فاطمه الگویی است که وقتی به ایشان فکر می‌کنیم باید گریه کنیم؟

 من همیشه دوست داشتم یک زن قوی و با اراده ،در عین حال مهربان و دلسوز،استوار  امیدوار باشم.

بارها و بارها شنیدم و می‌شنوم که فاطمه الگوی حقیقی به معنای واقعی کلمه برای خانم هاست!

ولی خیلی ها از ایشان فقط با گریه و زاری یاد می‌کنند، گویی فاطمه یک زن ضعیف هست که خیلی ساده حق او را پایمال کردند و او را کتک زدند و همسرش را بردند و فرزندانش را کشتند. . . . 

اما من می‌دانم که فاطمه قوی ترین زن تاریخ است.

اما من می‌دانم که فقط باید فاطمه باشی تا تمام قد در مقابل سیاست مداران بزرگ عرب بیاستی و از حق و حقوقت دفاع کنی و خطبه بخوانی نترسی !

اما من می‌دانم که فقط فاطمه است که از همسرش که نه، بلکه از تمام حقیقت و اسلام با دلی نترس دفاع میکند و نا امید نمیشود که بلکه جاهلان را آگاه کند.

کدام زن بارداری را دیده ایی که این چنین شجاعانه در مقابل کافران و جاهلان بایستد.

حالا بماند که جلادان و نامردان مراعات حال او را نکردند و زدند و کشتند و کبود کردند و . . . 

حالا بماند که خانه اش را به آتش کشیدند و حقش را خوردند.

من فاطمه را این گونه شناختم. . . 

زنی مهربان و دلسوز و بخشنده و در عین حال قوی و مقتدر و آگاه . . . 

شجاع و غیور و کامله. . . 

آری این فاطمه هست که می‌خواهم الگوی من باشد.

من به همچنین الگویی نیاز مندم.

من به فاطمه نیازمندم.